In dit werk, waarbij we kijken naar de onderliggende oorzaak van ziektes en klachten, is een terugkerend thema diepe wrok en woede ten opzichte van de eigen ouders. Cliënten ervaren hun vader als driftig, onvoorspelbaar, vaak dronken of beschrijven hun moeder als koud, afstandelijk en egoïstisch.
Het gaat dan vaak over mensen die zijn geboren tussen de jaren vijftig en tachtig. Het zijn dus de kinderen en kleinkinderen van de oorlogsgeneratie.
Hun vaders zaten aan het front en keerden na het einde van de oorlog en gevangenschap als zwaar getraumatiseerde mannen naar huis terug. Of ze hadden in het verzet gezeten en hadden enorm onder stress gestaan vanwege het verbergen van onderduikers.
Ze doorstonden gebeurtenissen waarover thuis niet gesproken kon of mocht worden, vanwege het gevaar of anderen er niet mee willen belasten. Wat ze meemaakten was niet te verwerken. Hun leven lag in puin. Het enige wat ze deden was functioneren en overleven. Na de oorlog moest alles weer opgebouwd worden.
Er was geen plaats voor verdriet, en het was ook niet de tijd van psychotherapie, zodat ze het hadden kunnen verwerken. Er was überhaupt weinig oog voor trauma’s. Het gebeuren achter je laten en door, was het motto. Erover praten hielp niets.
Er werd dus gezwegen, jarenlang. Wat gezien en beleefd was, was te veel, te pijnlijk, te verdrietig, te onmenselijk. En soms werd dit dan met alcohol ‘verzacht’.
Het gaat over de kindertijd die plaatsvond op de emotionele ruïnes van de ouders.
Bij acceptatie gaat het er niet om dat we onze eigen traumatische jeugd ineens goed vinden, dat we er oké mee zijn. Het gaat erom te accepteren dat het was zoals het was, dat het dus ook slecht en verdrietig en koud was! Maar daarna ook te begrijpen waarom de eigens ouders alleen konden handelen zoals zij deden.
Met de acceptatie over dat het was zoals het was. haal je het drama uit jouw verhaal. Het was NIET goed, maar het was.
Het gaat erom dat je eindelijk stopt met het verlangen naar een betere jeugd. De tijd kan niet worden teruggedraaid, zodat we een betere jeugd kunnen creëren.
We kunnen alleen onze perceptie over wat we meegemaakt hebben veranderen.
Als dit lukt, kan ook de woede en wrok jegens onze vader of moeder verdwijnen.
Als je decennia later nog steeds wrok koestert tegen degene die jou lang geleden iets heeft aangedaan, is als het drinken van gif en hopen dat de ander sterft, want met jarenlang gekoesterde wrok en woede, vergiftig je jezelf en je leven. Je kunt je echt daarmee ziek maken.
Dus als het gaat om accepteren wat was, doe je het niet voor je ouders – je doet het voor jezelf.
Je stopt met vechten tegen iets dat 30, 40, 50 of meer jaar geleden was.
Je besluit om uit jouw drama te stappen, het verleden los te laten en de macht over je leven, over je emoties terug te nemen.
En deze beslissing is 100% jouw verantwoordelijkheid. Je kunt ervoor kiezen om in jouw drama te blijven, het misschien zelfs wel te koesteren, of je kunt ervoor kiezen om ermee te stoppen. Wat je ook doet, het is jouw keuze!